Ευτάμε το σταυρόν εμουν

Ολίγον να στραβοπατείς
το κιφάλι σ’ θα παίρ’νε
Χ̌ίλι͜α καλά κι έναν κακόν
οι δύο βάρος έχ’νε

Ευτάμε το σταυρόν εμουν,
άφτομε και κερία
Ποί’ είμες, μάνα, οι ανθρώπ’
και ποία τα θερία;

Όνταν κουρφεύ’νε σε πολλά
ήσυχος μη κοιμάσαι
Σον πρόσωπο σ’ που θα γριντζών’
εκείνον να φογάσαι

Ευτάμε το σταυρόν εμουν,
άφτομε και κερία
Ανάθεμα με κι αν χωρί͜εις
τ’ ανθρώπ’ς ας σα θερία!

Πολλά είδαν τ’ ομματόπα μ’,
πόσα θ’ ελέπ’νε ακόμαν;
Αν επορούν θα παίρ’νε σε
τη βούκαν ας σο στόμαν

Ευτάμε το σταυρόν εμουν,
άφτομε και κερία
Ποί’ είμες, μάνα, οι ανθρώπ’
και ποία τα θερία;