Ο ταχυδρόμον

Θεέ μ’, γιατί ’κ’ εποίκες με
εμέναν ταχυδρόμον
Να ένοιγα κι εδέβαζα
τα γράμματα σο δρόμον

Τα τέρτα̤ ας είχα τη κοσμί’,
εγώ, σο ψ̌όπο μ’ μόνον
Ας εχάν’νεν αβούτο η γη
και έναν ταχυδρόμον

Θα ’τσέριζα [και] τα γράμματα
με τ’ άσ̌κεμα χαπέρα̤
Τ’ έμορφα θα εδίν’να εγώ
ση ανθρωπί’ τα χ̌έρα̤

Τα τέρτα̤ ας είχα τη κοσμί’,
εγώ, σο ψ̌όπο μ’ μόνον
Ας εχάν’νεν αβούτο η γη
και έναν ταχυδρόμον

Το γέλος θα εμοίραζα,
σε ούλτς την ευτυχίαν
Να μη είχαν σην ψ̌ην ατουν
πόνον κι αροθυμίαν

Τα τέρτα̤ ας είχα τη κοσμί’,
εγώ, σο ψ̌όπο μ’ μόνον
Ας εχάν’νεν αβούτο η γη
και έναν ταχυδρόμον