Πατρίδα μ’, πονεμένον

Πατρίδα μ’, πόσον τσ̌ίζω σε,
πατρίδα μ’, πονεμένον
Που ορφανίες απ’ εμάς
κι επέμ’νες μαραμένον

Τ’ ορμία σ’, τα ψηλά ραχ̌ι͜ά σ’
ατσ̌ά τίναν περμέν’νε;
Ατά που εσ̌ολίκευαν
κανείς ατουν ’κ’ επέμ’νεν

Εκείν’ ατώρα εχάθανε,
έφαεν ατ’ς το χώμαν
Επήγαν παραπονεμέν’
με τ’ όνεμα σ’ σο στόμαν

Επέρανε μετ’ εκεινούς
τέρτα̤ κι αροθυμίαν
Κανείς ατουν ’κ’ επρόφτασεν
ν’ ελέπ’ σε αλλομίαν

♫

Θεέ μ’! Δείξον τη δύναμη σ’!
Χριστέ μ’! Ποίσον το θάμα σ’!
Ποίσον με ποταμόπετραν
βαρύν τη καταρράχτε
Ποίσον με σπέλιας κατωθύρ’,
σην γην καταχωμένον
Θεέ μ’! Ποίσον με ήντι͜αν θέλτς…
Μόνον ’ς σον τόπο μ’, άφ’ς με!
Άφ’ς με αδά να θάφκουμαι
σον τόπον ντ’ εγεννέθα,
σο μνήμαν όμπου έθαψαν
την μάνα μ’ και τον κύρη μ’…

♫

Άμον τσοι παλαιούς εμουν
κανείς να μη παθάνει!
Κι ο καθαείς σον τόπον ατ’
να ζει και ν’ αποθάνει