Άντρας ι-σ’ σιρινεύκεται

Άντρας ι-σ’ σιρινεύκεται
κι εσύ το τσ̌αλιμόπο σ’
Έναν ώραν αφκά καικά
’κι θέκ’ς το ποδαρόπο σ’

Εσύ το χάλι σ’ έξερες,
τον άντραν ντό θ’ εποίν’νες;
Ανάντριστος ας έστεκες
κι εμέναν ας εφήν’νες

Άντρας ι-σ’ σιρινεύκεται
κι εσύ πέραν κέσ’ βρέχ̌ει
Σα κρύα τα μεσάνυχτα
ο μαύρος σ’κούται τρέχ̌ει

Εσύ το χάλι σ’ έξερες,
τον άντραν ντό θ’ εποίν’νες;
Ανάντριστος ας έστεκες
κι εμέναν ας εφήν’νες

Άντρας ι-σ’ σιρινεύκεται
κουβαλεί τενεκέδες
Κι εσύ λάσ̌κεσαι ους το πρωίν
και καί͜εις τα τεντσ̌ερέδες

Εσύ το χάλι σ’ έξερες,
τον άντραν ντό θ’ εποίν’νες;
Ανάντριστος ας έστεκες
κι εμέναν ας εφήν’νες

Άντρας ι-σ’ σιρινεύκεται
να τοπλαεύ’ παράδες
Κι εσύ τερείς σην αϊνάν
κι αλείφκεσαι πογιάδες

Εσύ το χάλι σ’ έξερες,
τον άντραν ντό θ’ εποίν’νες;
Ανάντριστος ας έστεκες
κι εμέναν ας εφήν’νες