Ο Πόντον δί’ σε την ευχ̌ήν

Χρόνι͜α έρθαν κι εδέβανε
καιροί έρθαν και πάγ’νε
Έναν πουλίν, μαύρον πουλίν
μαύρον άμον τη νύχταν
ολονυχτίς τριγύριζεν
γύρω τα καστροπόδι͜α,
π’ επέμ’ναν έρμα κι άκλερα,
γομάτα κολισ̌άφρας
Ολονυχτίς τριγύριζεν,
με τα φτερά ανοιγμένα,
και επεστάθεν την Αυγήν,
κι εκάτσεν σ’ έναν άκραν
μονάκριβου παρασταρί’,
δίχως επανωθύρι,
απομεινάρ’ τη Παλατί’,
κιντέας ντ’ εγομώθεν
Τερεί απάν’, τερεί αφκά,
τερεί οπίσ’ και έμπρι͜α
Μακρογουλίζ’, καλοτερεί
σ’ Ανατολήν και Δύσην,
κι αρχινά να φτουλίεται
άμον χ̌έρα γυναίκα
κι αρχινά να μοιρολογά,
μ’ ανθρώπινον λαλίαν:
«Εσείν πλακία άχαρα,
μάρμαρα απαρδάλι͜α,
με μονοκέφαλους αετούς
και μίτρας Βασιλιάδων
μ’ εγκόλπια Πατριαρχών
με σταυρούς Δεσποτάδων,
με τα σπαθία στρατηγών,
παντιέρας καπετάνιων
Μάρμαρα, ντο σ̌κεπάζετεν
ολόεν έναν έθνος
Αποσ̌κεπάστεν ’βλαβικά
τ’ άγια τα ταφία!
Το χώμαν θ’ ευκαιρώνει͜ ατο
τ’ ανάλαφρον αέρας,
ντ’ εβγαίν’ ας σο ανάσυρμαν
κι ας σο μαύρον το κλάμαν
Ν’ εβγαίν’νε οι αποθαμέν’,
οι ζωντανοί θα εμπαίν’νε!»

♫

Ο Πόντον δί’ σε την ευχ̌ήν,
η Σουμελά τη στράταν
Δεξί͜ει σε παλληκάρ’ τρανόν
Ακρίταν με τα δέντρα̤

Έπαρ’ τ’ Α’εργί’ τ’ άλογον
την κεμεντζ̌έ σα χ̌έρα̤
Και τραγωδίας να ευτάς
τη Πόντου τα χαπέρα̤

Το χώμαν κλίστ’ και φίλ’ α̤το
αν έν’ και ’κι θα χάσαι
Έπαρ’ σο χ̌έρι σ’/σα χ̌έρα̤ σ’ έναν ξαν
πατρίδαν να θυμάσαι