Έρθεν, πουλί μ’, η άνοιξη

Έρθεν, πουλί μ’, η άνοιξη,
θα εβγαίνομ’ σα παρχάρι͜α
Ρομάναν θα ευτάγω σε
και κείσαι σην εγκάλια μ’

Έρθεν, πουλί μ’, ο καλοκαίρτς,
θα ξάφ’νε τα πλακόπα
Σ’ όνερο μ’ είδα ερρώστεσες
και πώς εκαρδοκόπα;

Έρθεν, πουλί μ’, ο μοθοπώρτς,
εκιτρίντσαν τα φύλλα
Έλα, έμπα σ’ εγκαλιόπο μου,
γουρπάνι σ’, τρανταφύλλα

Έρθεν πουλί μ’ ο χ̌ειμωγκόντς,
όλια ’σ̌κεπάγαν χ̌ιόνια
Έλα, έμπα σ’ εγκαλιόπο μου,
ολίγα είν’ τα χρόνια

Άνοιξην και καλοκαίρι,
μοθόπωρον, χειμώναν
Ο νους ι-μ’ γυροκλώσ̌κεται
και πάντα σην τρυγόνα μ’