Ας σον παρχάρ’ κα’ έρχουτον

Ας σον παρχάρ’ κα’ έρχουτον
χορτάρι͜α φορτωμένον
κι ας σα νύχ̌ια ως την κορφήν
σεβντάν καπατεμένον

Πουλί μ’, απάν’ σο σταυροδρόμ’
εσέναν θ’ αναμένω
Τα σπαρελόπα σ’ δύο είν’,
έναν εγώ θα δένω

Υψήλανες, επλάτυνες
και τίναν ενεμένες
και σο ηλιοβασίλεμαν
κατ’ έρχουσ’ εδι͜αβαίν’νες;

Τίναν επέμ’νεν ο κόσμον
και θ’ απομέν’ κι εμάς -ι;
Έλα, πουλί μ’, ας χ̌αίρουμες,
το κρίμαν μ’ ερωτάς -ι

Καταραμένον γενεάν,
αφορισμένον ποίημαν!
Εκεί σο κόσμον ντο θα ’φτας,
πουλί μ’/αρνί μ’, τ’ εμόν το κρίμαν;