Τ’ αρνόπο μ’

Καλόν κορίτσ’, καλόν κορίτσ’,
καλόν έν’ η ιδέα σ’
Το αίμα μ’ εκολύμπεσεν
απέσ’ σην εμποδέα σ’

Τούλα - τούλα λα,
το ταούλ’ και -ν- η ζουρνά
Το ταούλ’ και -ν- η ζουρνά
παρεβγάλλ’νε μας πουρνά

Η φοτά σ’ κοσ̌κινίεται
άμον θάλασσας κύμαν
Τ’ άσπρον την ψ̌η σ’ εζέλεψα,
πασ̌κείμ’ εποίκα κρίμαν;

Τούλα - τούλα λα,
το ταούλ’ και -ν- η ζουρνά
Το ταούλ’ και -ν- η ζουρνά
παρεβγάλλ’νε μας πουρνά

Ραχ̌ι͜ά, μη πρασινίζετεν
ους να ’κ’ έρ’ται τ’ αρνόπο μ’
Καρίπ’κα σταθέστεν κι εσείν
αρ’ άμον το καρδόπο μ’

Τούλα - τούλα λα,
το ταούλ’ και -ν- η ζουρνά
Το ταούλ’ και -ν- η ζουρνά
παρεβγάλλ’νε μας πουρνά

Καρίπ’ς και μουατσ̌ίρ’ς είμαι,
τ’ οσπίτι μ’ εκολλίεν
Ατό τη τσούνας το κουτάβ’
ση γούλα μ’ ετυλίεν

Τούλα - τούλα λα,
το ταούλ’ και -ν- η ζουρνά
Το ταούλ’ και -ν- η ζουρνά
παρεβγάλλ’νε μας πουρνά