Εγώ με τ’ εξενίτεψα

Εγώ με τ’ εξενίτεψα
πασ̌κείμ’ το ’πήγα εχάθα;
Θάλασσα έτον απ’ εμπροστά,
αρνί μ’, άλλο ’κ’ εφάνθα

Τα τέρτι͜α μ’ και τα βάσανα μ’,
η καμονή κι ο πόνον
Εμέν θα τρώγ’νε με ατά
σ’ οφετιζ’νόν¹ τον χρόνον

Ξενιτει͜ά μ’, τα καλά σ’ πολλά,
τα τέρτι͜α σ’ χ̌ίλια κι άλλο
Ντό να ’φτάγω την εσ̌ιά μ’;
Τα μέρι͜α μ’ θ’ ανασπάλλω!

Τα στράτας ντ’ επορπάτεσα,
τα κόσμι͜α ντο εγύρτσα
Τη στράτα σ’ εσ̌ασ̌ούρεψα,
να έρχουμαι ’κ’ εγροίκ’σα