Εγώ για τ’ εσέν καίουμαι

Σο παραθύρ’ ετέρεσα,
σο τσ̌άμ’ απέσ’ κάτ’ είδα
’Κι ’ξέρω, τ’ αρνί μ’ έτονε;
’Κι ξέρω, επαρείδα;

Άνοιξον το παράθυρο σ’
κι άκ’σον την τραγωδία μ’
Τερώ τη λάμπα σ’ πώς πιάν’
και καίεται η καρδία μ’

Καίουμαι, πώς να μη καίουμαι;
πασ̌κείμ’ ντο έν’ ολίγον;
Εφτά χρόνι͜α εγάπανες
[κι] ατώρα λες με «οφύγον»

Αν θέλτς, πουλί μ’, πάντα να ζω
και πάντα να ελέπ’ς με
Σα μὲσα μ’ να τυλίεσαι,
«τ’ εσόν είμαι», να λες με