Κοτσορρύμ’

Να έμ’ σ’ ωτία σ’ σκουλαρίκ’
και του χ̌ερί’ σ’ βραχ̌ι͜άλι
Χρυσόν σταυρόν σ’ άσπρον την ψ̌η σ’
κι απάν’ σ’ ωμία σ’ σ̌άλι

Ας σο κοτσορρύμ’ δι͜αβαίνω
κι απ’ εσέν ’κι απιδι͜αβαίνω
Του Σ̌ιαπάν’ τον πάρδον παίρω
κι ας σο Πορτοράζ’ ’κ’ εβγαίνω
Έφαες με θ’ αποθάνω!

Ατό κοιμάται σα ψηλά
και σ’ άσπρα τα κρεβάτι͜α
Την καρδι͜ά μ’ ετσ̌ουρούεψα
σ’ ατεινές τα σοκάκια

Τ’ εμόν η τύχη μ’ με το τράμ’
και με τα μουταράδες
Όλιον ο κόσμον χ̌αίρεται
κι εγώ με τα πελιάδες

Ας σο κοτσορρύμ’ δι͜αβαίνω
κι απ’ εσέν ’κι απιδι͜αβαίνω
Του Σ̌ιαπάν’ τον πάρδον παίρω
κι ας σο Πορτοράζ’ ’κ’ εβγαίνω
Έφαες με θ’ αποθάνω!

Να έξερες ασ’χώρετον
για τ’ εσέν ντο παθάνω
Ψυχομαχ̌ώ, η ψ̌η μ’ ’κ’ εβγαίν’
νέ ζω, νέ αποθάνω

Τ’ εμόν η ψ̌η κι ο θάνατον
πουλί μ’, σ’ εσά τα χ̌έρι͜α
Αν θέλτς με τσ’ αγγέλτς έπαρ’ το,
αν θέλτς με τα μαχ̌αίρι͜α

Ας σο κοτσορρύμ’ δι͜αβαίνω
κι απ’ εσέν ’κι απιδι͜αβαίνω
Του Σ̌ιαπάν’ τον πάρδον παίρω
κι ας σο Πορτοράζ’ ’κ’ εβγαίνω
Έφαες με θ’ αποθάνω!

Έναν καιρόν επέτανα
όθεν εθέλ’να επέγ’να
Ατώρα εκόπαν τα φτερά μ’
σο μεσοστράτ’ επέμ’να

Άτσ̌απα ποίος θα κερδαίν’,
τρυγονόπο μ’, τα κάλλια σ’;
Ευτάς με του θανάτ’ παιδίν
έπαρ’ με σην εγκάλια σ’

Ας σο κοτσορρύμ’ δι͜αβαίνω
κι απ’ εσέν ’κι απιδι͜αβαίνω
Του Σ̌ιαπάν’ τον πάρδον παίρω
κι ας σο Πορτοράζ’ ’κ’ εβγαίνω
Έφαες με θ’ αποθάνω!