Έναν ψ̌ην κι έναν κορμόπον

Μάισσα, τέρεν τα χαρτία μ’
κι έλα, πέει μ’ ατό σ’ ωτί μ’
Έλα πέει με πόσον καιρόν
θα κρατεί τ’ εμόν η ψ̌η

Ας τερώ την λογαρία μ’
ατώρα όσον ντ’ επορώ
Ας τερώ αδά σον κόσμον
ατσ̌άπανος ντό χρωστώ;

Έναν ψ̌ην κι έναν κορμόπον,
ατά μαναχόν χρωστώ
Τ’ έναν παίρ’ α̤το το χώμαν,
τ’ άλλον παίρ’ α̤το ο Θεόν

Τη ζωή μη κυνηγάς α’,
μη πιστεύ’ς σα θάματα
Τα χρόνι͜α σ’ άμα δι͜αβαίν’νε
κι έρχουν τα γεράματα

Τα χρόνι͜α, πουλί μ’, δι͜αβαίν’νε
και ’κι κλώσκουνταν οπίσ’
Φά’ και πία αδά σον κόσμον,
πουλί μ’, όσον ντ’ επορείς

Έναν ψ̌ην κι έναν κορμόπον,
ατά μαναχόν χρωστώ
Τ’ έναν παίρ’ α̤το το χώμαν,
τ’ άλλον παίρ’ α̤το ο Θεόν

Μάισσα, τέρεν το ποτήρι μ’
να καλοπιστεύω σε
Πέει μ’ ατο,  παρακαλώ σε!
Πέει μ’ α’, να λελεύω σε!

Πη χρωστά με, ’δέν ’κι θέλω,
που χρωστώ μη ψαλαφά
Ντο έν’ έμορφος ο κόσμον
ας σην ψ̌ην κι άλλο πολλά

Έναν ψ̌ην κι έναν κορμόπον,
ατά μαναχόν χρωστώ
Τ’ έναν παίρ’ α̤το το χώμαν,
τ’ άλλον παίρ’ α̤το ο Θεόν

Έναν ψ̌ην κι έναν κορμόπον,
ατά μαναχόν χρωστώ
Τ’ έναν παίρ’ α̤το το χώμαν,
τ’ άλλον παίρ’ α̤το ο Θεόν