Ανάθεμα σε, νε σεβντά

Έφυες κι εκρεμίεν ο κόσμος ι-μ’
Αγιάτρευτος εγέντον ο πόνος ι-μ’

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
τον άνθρωπον πώς τογραεύ’ς!
Έλα οπίσ’ γουρτάρεψον με,
τα κομμάτι͜α να σερεύ’ς

Χωρίς εσέν αχλόια, έν’¹ τα ραχ̌ι͜ά
Χωρίς εσέναν μαύρον η θάλασσα

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
τον άνθρωπον πώς τογραεύ’ς!
Έλα οπίσ’ γουρτάρεψον με,
τα κομμάτι͜α να σερεύ’ς

Τα ρίζας σην καρδία μ’ ξεραίν’ντανε
Τ’ ομμάτι͜α μ’ ας σο κλάμαν μαραίν’ντανε
Αίμαν τα δάκρυ͜α μ’, πουλί μ’, εγέντανε

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
τον άνθρωπον πώς τογραεύ’ς!
Έλα οπίσ’ γουρτάρεψον με,
τα κομμάτι͜α να σερεύ’ς