Ση θάλασσας το πέλαγον

Ση θάλασσας το πέλαγον
πατώ και ’κι βολίζω
Για τ’ εσέναν, αρνόπο μου,
[Λελεύω σε!]
τον κόσμον θα γυρίζω

Έφαες με, πουλί μ’, φά’ με,
για τ’ εσέν εγώ θα χάμαι
Το στόμα μ’ να ξεραίνεται
[Λελεύω σε!]
’κι λες με «χάιτε, ας πάμε»

Ση θάλασσας το πέλαγον
θα χτίζω δύο οτάδες
Σ’ έναν θα βάλω τη σεβντά μ’
[Λελεύω σε!]
και σ’ άλλο τα πελιάδες

Έφαες με, πουλί μ’, φά’ με,
για τ’ εσέν εγώ θα χάμαι
Το στόμα μ’ να ξεραίνεται,
[Λελεύω σε, ασ’χώρετον]
’κι λες με «χάιτε, ας πάμε»

Ση θάλασσας το πέλαγον
έχασα την κλειδίτσα μ’
Μάνα μ’, ρούξον κι αράεψον
[Λελεύω σε!]
σ’ εμέν κιορά̤ νυφίτσα

Έφαες με, πουλί μ’, φά’ με,
για τ’ εσέν εγώ θα χάμαι
Αν ίσως λέγω ψέματα,
[Λελεύω σε, ασ’χώρετον]
ψ̌ήκα μ’, ανάθεμά με!