Πολλά πουλία τ’ ουρανού

Πολλά πουλία τ’ ουρανού
σην έρημον πετούνε
Ατά πα εξέρ’νε ας σην εγάπ’,
εγροικούν κι αγαπούνε

Αρνί μ’ / Πουλί μ’, τα σημαδέματα σ’
ακούω και μαθάνω
Ούσνα θ’ ακούω την χαρά σ’
καλλίον να πεθάνω

Όλιον ο κόσμος καλατσ̌εύ’,
εγώ τιδέν ’κι ακούω
Εχάσα το μικρόν τ’ αρνί μ’
και το καρδόπο μ’ κρούω

Ποπά ντο θ’ εστεφάνωνες
και το στεφανωμένον
απόθεν έρθε σε χαπέρ’
ντο είμαι αποθαμένον;