Αφιέρωμα στο γιο μου

Πώς θα τρανύντς, θα ’ίνεσαι,
εσύ, γιοσμάς παιδάς -ι;
Γιωρίκα πα θα λένε σε,
ατό και τ’ όνομα σ’ -ι!

Πουλί μ’, ο πάππο σ’ ’κ’ έν’ αδά
τ’ όνομαν ατ’ ν’ ακούει
Ατός ελέπ’ς σε από ψηλά
κι άμον η καρδι͜ά τ’ κρούει

Πουλί μ’, τη μάνα σ’ την ευχ̌ήν
του κύρ’ -τ- σ’ να ελέπ’ς τον δρόμον
Εσύ κακόν να μη ευτάς
σ’ αούτ’ τον μαύρον κόσμον

Την τραγωδία μ’ και ν’ ακούς
όντες τρανύντς, πουλόπο μ’
Ποίσον περήφανον τον κύρ’ -τ- σ’
και τη μάνα σ’, αρνόπο μ’