Τ’ εμόν ο φίλον

Ο ήλιον όντες βασιλεύ’
έρ’ται τ’ εμόν ο φίλον
«Σκοτίαν» έν’ το όνομα τ’,
πιστός άμον τον σ̌κύλον

Ατός καμίαν ’κι ανασπάλ’,
σην ώρα τ’ πάντα έρ’ται
Η νύχτα παίρ’ το χρώμαν ατ’
άμον την ψ̌η μ’ παρέρ’ται

Η καρδία μ’ ολήμαυρον
άμον εσέν, σκοτία
Κι αν κάποιος εμέν πονεί
ας έν’ η μαναχ̌ία

Ήλιε μ’, σο μέρωμαν απάν’
μη σύρτς σ’ εμέν τη φως ι-σ’
Άφ’ς με σ’ εγκάλιαν τη νύχτας,
άφ’ς με σον αδελφό σ’ -ις