Όντες λύουν τα χ̌ι͜όνι͜α

Όντες τα χ̌ι͜όνι͜α λύγ̂ουνταν
και τα στράτας ανοίγουν
Όντες τη ραχ̌ί’ τα νερά
σα ορμόπα κυλίγουν

Μάνα μ’, να έ͜εις ακράνοιχτον
τ’ έρημον το πορτόπο σ’
Εντάμαν με την άνοιξην
θα έρ’ται το πουλόπο σ’

Όντες τα χ̌ι͜όνι͜α λύγ̂ουνταν
και τα τσ̌ιτσ̌άκια ανθίζ’νε
Όντες μανουσ̌άκια σ’ ορμάν’
τ’ έμορφα σκουντουλίζ’νε

Εντάμαν με την άνοιξην
και με τα χ̌ελιδόνι͜α
Μάνα, σιμά σ’ θα έρχουμαι
και θ’ ανασπάλτς τα πόνι͜α

Σην ξενιτει͜άν ο χ̌ειμωγκόντς
καμίαν ’κι τελείται
Ήλον ’κ’ ελέπ’νε τ’ ομμάτι͜α μ’
το ψ̌όπο μ’ να χουλείται

Μάνα μ’, οπίσ’ θα κλώσκουμαι
σαν κελαηδούν τ’ αηδόνι͜α
κι όντες ελέπ’ς την Χάλκοβαν¹
θα λύουνταν τα χ̌ι͜όνι͜α