Τ’ εμόν ο φίλον

Πολίχνη λιβοσ̌κέπαστος,
θα παίρτς πικρόν χαπέρι
Κορώνα έρθεν κι εκόνεψεν
ση φίλονος το τζ̌άκι
Κορώνα, μάνα, έτονε
και ’κ’ έτον περιστέρι
Θεέ μ’, βρέξον και άστραψον
το μαυροπούλ’ να χάται
Να παίρ’ εντάμαν το κακόν
π’ εύρεν τ’ εμόν τον φίλον
Ατό ’κι σύρκεται, Θεέ μ’,
γουρτάρεψον τον φίλο μ’
Νέισσας καρής ο άντρας έν’,
μικρών παιδίων κύρης
Πώς επορείς ακάντηλον
ν’ αφήντς το μοναστήρι σ’;
Εσέναν ποδεδίζουμε
μετ’ έναν τρανόν τάμαν
τα γονικά τ’, τ’ αδέλφι͜αν ατ’
και όλ’ οι φίλ’ εντάμαν:
Δος ατον χρόνι͜α ας χ̌αίρεται,
δος ατον την ελπίδαν
να έλεπαν τ’ ομματόπα τ’
ντο όσα ατώρα ’κ’ είδαν

♫

Γιατρέ μ’, έπαρ’ τα γιατρικά σ’
και δέβα ση δουλεία σ’
Για τ’ εμόν [και] το φάρμακον
’κι γράφ’νε τα χαρτία σ’

Αρρώστι͜α κακόν πράμαν έν’,
ίλα̤μ αν ’κι λαρούται
Ο νους ι-σ’ πάντα σο κακόν
και η γούλα σ’ γομούται

Τάξον, μανίτσα μ’, σον Θεόν
έναν μικρόν ’γιδόπον
Να δί’ χρονόπα ση ζωή μ’,
αν θέλ’ ας παίρ’ το ψ̌όπο μ’