Μάνα, μάνα για τ’ εμέν

Μάνα, μάνα, για τ’ εμέν
πέ’ ατεν ας αναμέν’
Κι αν ’κ’ έρχουμαι ως το βράδον
πέ’ ατεν ας πάει δα̤βαίν’

Στείλον γράμμαν το παιδί σ’,
κλείδα απέσ’ την ευχ̌ή σ’
Και γράψον ντ’ ευτάει το ταίρι μ’,
το πουλί μ’, το περιστέρι μ’

Μάνα, μάνα για τ’ εμέν
πέ’ ατεν ας αναμέν’
Το βράδον αν ’κ’ έρχουμαι
[και] φίλ’ α̤τέναν απ’ εμέν
Κι αν ’κ’ έρχουμαι ως το βράδον
άφ’ς ατεν ας πάει δι͜αβαίν’,
φίλ’ α̤τέναν απ’ εμέν

Τη νύφε σ’ να μη χωρί͜εις
αν ’κι κλώσκουμαι οπίσ’
Ν’ αγαπάς την Ελενίτσα μ’
άμον τ’ εσά τα κορίτσ̌ι͜α

[Αχ!] Μάνα, μάνα για τ’ εμέν
πέ’ ατεν ας αναμέν’
Το βράδον αν ’κ’ έρχουμαι
[και] φίλ’ α̤τέναν απ’ εμέν
Κι αν ’κ’ έρχουμαι ως το βράδον
άφ’ς ατεν ας πάει δι͜αβαίν’,
φίλ’ α̤τέναν απ’ εμέν

♫

Εξέβα σα ψηλά ραχ̌ι͜ά
κουίζω και σ̌υρίζω
Εντώκεν η σεβντά σο νου μ’
και πώς θα ταγιανίζω;

Σ̌υρίζω, νέι, σ̌υρίζω,
σ̌υρίζω, μουρδουλίζω
Κρού’νε σο νου μ’ τα έμορφα
και την κάλη μ’ νουνίζω
Σ̌υρίζω, νέι, σ̌υρίζω, ψ̌η μ’,
σ̌υρίζω, μουρδουλίζω
Κρού’νε σο νου μ’ τα έμορφα
και την κάλη μ’ νουνίζω

Τα στράτας ντ’ επορπάτεσα,
τα γεφύρα̤ ντ’ ελάστα
Τ’ αρνόπο μ’, πουθέν ’κ’ εύρα εγώ,
του κάκου ενεγκάστα!

Σ̌υρίζω, νέι, σ̌υρίζω
σ̌υρίζω, μουρδουλίζω
Κρού’νε σο νου μ’ τα έμορφα
και την κάλη μ’ νουνίζω
Σ̌υρίζω, ψ̌η μ’, σ̌υρίζω, νέι,
σ̌υρίζω, μουρδουλίζω
Κρού’νε σο νου μ’ τα έμορφα
αχ! και την κάλη μ’ νουνίζω