Η μάνα, ρίζα μ’, ’κι αποθάν’

Μη λες πως είσαι -ν- ορφανόν,
ατό έν’ αμαρτία [γιαρ]
Η μάνα, ρίζα μ’, έν’ σην ψ̌η σ’,
μικρέσσα Παναΐα [γιαρ]

Η μάνα, ρίζα μ’, ’κι αποθάν’
ούτε καμίαν χάται [γιαρ]
Ολόερα σ’, πουλί μ’, γυρίζ’
κι εσέναν αφουκράται [γιαρ]

Η μάνα έν’ έναν ταμάρ’
σην ψ̌ην και σην καρδίαν [γιαρ]
Όλα̤ τα πόνα̤ παίρ’ και χάν’
κι αφήν’ την ευλοΐαν [γιαρ]

Τα δάκρα̤ σ’, η μάνα σπογγίζ’
να μη ρούζ’νε σο χώμαν [γιαρ]
’Κι θέλ’ ση στράτα σ’ να φυτρών’ν’
παράπονα και πόνια [γιαρ]