Άμον τσ̌αρταχοστούλαρον

[Και] Άμον τσ̌αρταχοστούλαρον
η ψ̌η μ’ τέρτι͜α φορτούται
κι άμον δεντρόν σον άνεμον
νέ γιανίζ’, νέ τσακούται

[Και] Αν έγραφτα απάν’ σο χαρτίν
ντ’ έσυρα για τ’ εσένα
θα ετελείτουν το μελάν’,
θ’ εγράσκουτουν η πένα

[Και] Πονώ και για τοι δύ’ς εμουν,
εσύ μη κλαις, τσ̌ικάρι μ’
Εσύ μη κλαις, χ̌ι͜ονόνερο μ’,
εσύ μη κλαις, παρχάρι μ’

[Και] Τη καρδι͜άς τα δι͜ατάγματα
κάστρα άπαρτα κρεμίζ’νε
κι εκεί που σταματά ο νους
ατά φωλέαν χτίζ’νε