Σον παρχάρ’ μη πας, πουλόπο μ’

Σον παρχάρ’ μη πας, πουλόπο μ’,
άλλο μ’ αραεύ’ς με ψ̌η μ’
Για τ’ εμάς ’κ’ έτον γραμμένον
ν’ ανταμούμες ση ζωήν

Τη παρχαρί’ τα πουλόπα
σ’ ομμάτι͜α σ’ απέσ’ τερούν
κλαίγ’νε και ’κι τραγωδούνε
κι αποπέσ’ ατουν πονούν

Σον παρχάρ’ μη πας, πουλόπο μ’,
το ψ̌όπο σ’ να γουρταρεύ’ς
Δάκρυ͜α και σαχτάρι͜α θ’ ευρήκ’ς,
άλλο, πουλί μ’, μ’ αραεύ’ς

’Θάρρεσα, πουλί μ’, θα χάται
η εγάπη μ’ για τ’ εσέν
Ψ̌η μ’, ακόμαν αγαπώ σε,
η καρδία μ’ έν’ σ’ εσέν