Τ’ εγάπ’ς το τέρτ’

Τ’ εγάπ’ς το τέρτ’ ’κι σύρκεται
θα τρώει με στέρι͜α-στέρι͜α
Ας σπάζ’νε με και γλυτώνω
ατά τ’ εσά τα χ̌έρι͜α

Θα παίρω δίστομον μαχ̌αίρ’
και τουσ̌μανίων κάμαν
Τ’ έναν θα κρούω απέσ’ σην ψ̌η μ’
και τ’ άλλο απέσ’ σην καρδι͜ά μ’
[Έφαες με, νε πουλόπο μ’]

Μακρά θα ξενιτεύκουμαι
τ’ ομμάτι͜α σ’ ν’ ανασπάλω
Τη σεβτάς το συνδαύλισμαν
αποπέσ’ ι-μ’ να εβγάλλω
[Λελεύω, πουλί μ’, τ’ ομμάτι͜α σ’]

Νουνίζω, πάντα νουνίζω,
στέκω και αποσκεδι͜άζω
Τα χρόνι͜α μ’ όλια έφαγα
τα στράτας ι-σ’ να ωρι͜άζω
[και γουρπάν’, πουλί μ’, σο πόι σ’!]