Έναν κι έναν ’ίν’νταν δύο

Έναν κι έναν ’ίν’νταν δύο!
Θέλ’ ατέναν με τον βίο
Δύο κι έναν ’ίν’νταν τρία!
Ντό πελιάν έν’ η παντρεία;

Τρία κι έναν, τέσσερα!
Για τ’ ατέν ντό έσυρα!
Τέσσερα και έναν πέντε!
Σο κιφάλι μ’ ατέ ντ’ έγκεν!

Πέντε κι άλλ’ έναν έξ’!
Είδ’ ατεν σην πόρταν έξ’
Έξ’ και έναν, εφτά!
Λέει τον λόγον ατ’ς κοφτά

Εφτά κι έναν, οχτώ!
Τη ζωή μ’ σ’ ατέν χρωστώ
Οχτώ και έναν, εννέα!
Έρθαμε έναν κενέαν

Εννέα και έναν, δέκα!
Ερρούξα ’καρδοπονέθα
«Ας σα δέκα απάν’ μη πας»,
έρ’ται λέει με ο ποπάς
Σ’κούμαι εγώ, παρακαλώ
«Ποπά, δὼμα την ευχ̌ή σ’
Ποπά, δὼμα την ευχ̌ή σ’
και ας παίρω την κουτσ̌ή σ’»
Σ’κούται δί’ με την ευχ̌ήν ατ’,
στεφανών’ με την κουτσ̌ήν ατ’
Εκοιμέθαμε εντάμα
κι εγέντον έναν θάμαν
Σ’κούται ο ποπάς, πουσ̌μανεύ’
και εμέναν να χατεύ’
«Σ̌κύλ’ υιέ, να πας να χάσαι!
Με την κουτσ̌ή μ’ μη κοιμάσαι!»