Αν θα σ̌κίζ’νε την καρδία μ’

Αν θα σ̌κίζ’νε την καρδία μ’
με τρανόν μαχ̌αίρ’ ση μέσ’
Και σα δύο τα μερέας,
ψ̌η μ’, εσύ θα είσαι απέσ’

Δέβα και τον φέγγο ερώτα,
ψέματα ατός ’κι λέει
Όντες τραγωδώ τα νύχτας
έρ’ται μετ’ εμέν και κλαίει

Με τη καρδίας τ’ ομμάτι͜α,
γιαβρί μ’, αραεύω σε
Τη σεβντά μ’ εποίκα στράταν
Έλα, να λελεύω σε!

Γιατί, ρίζα μ’, ’κι πονείς με;
Μάνα εποίκεν και -ν- εμέν
Μόνον όντες θ’ αποθάνω
θ’ ανασπάλω εγώ εσέν