Κεμεντζ̌έ μ’, παίξον, τσ̌άιξον

Κεμεντζ̌έ μ’, παίξον, τσ̌άιξον
και χάλασον τον κόσμον
Μετ’ εμέναν θα θάφ’νε σε
συ πα άλλο ’κι ’α ’λέπ’ς κόσμον

Κεμεντζ̌έ μ’, παίξον, τσ̌άιξον
σο γιάν’ ατ’ς εσύ, μάνα μ’
Οι συγγενείς και οι φίλοι μου
να κλαίνε ούλ’ εντάμαν

Όντες θ’ ακούς τη κεμεντζ̌έ μ’
να τραγουδούν εμέναν
Θα κλαίν’, μάνα μ’, τ’ ομματόπα σ’
θα είναι δα̤κρωμένα

Μανίτσα μ’, άλλο ’γώ ’κι ’α ζω,
’κι ’α ακούς ξάι το λαλόπο μ’
Για τ’ εμέν άλλο ’κι ’α μαειρεύ’ς,
’κι ’α στρώντς το κρεβατόπο μ’