Κανείς ’κ’ εξέρ’ το τερτόπο μ’

Κανείς ’κ’ εξέρ’ το τερτόπο μ’,
κανείς ’κ’ εξέρ’ το χάλι μ’
Κανείς, μάνα μ’, να μη παθάν’
ντ’ εδέβαν ’ς σο κιφάλι μ’

Άμον ήλιος ντο βασιλεύ’
σ’ έρημα τα ραχ̌ία
Αέτσ’ βραδύν’ και σκοτεινεύ’
σ’ άχαρον την καρδία μ’

Η ζουπούνα τ’ς έν’ λογάδι͜α
και φέρ’ νερόν και πλύν’ α̤το
ασ’ ούλι͜α τα πεγάδι͜α
Η ζουπούνα τ’ς έν’ πλουμία
και φέρ’ νερόν και πλύν’ α̤το
ας ση Κιλκισί’ τα κουΐα/’ς ση Ραγιάν¹ τα κουΐα

Τα δά̤κρυ͜α μ’ τρέχ’νε άμον ποτάμ’,
τρέχ’νε -ν- ας σ’ ομματόπα μ’
Μανάχα ο άχαρον εγώ
εξέρω ας σα τερτόπα μ’
[Είπα, μα την Παναΐαν!]

Πολλά ’κι πάει, μικρόν αρνί μ’,
θ’ έρ’ται τ’ εμόν το τέλος
Θα χάται ας σον πρόσωπο σ’
ατό ντο λένε γέλος
[Είπα, μα την Παναΐαν!]