Μαράζ’, αρνί μ’, θα τρώει την ψ̌η μ’

Μαράζ’, αρνί μ’, θα τρώει την ψ̌η μ’
τρώει με κι αναστενάζω [γιαρ]
Ατό τ’ εγάπ’ς το βάσανο
εγώ πώς να βαστάζω; [νέι]

Αροθυμώ σε και -ν- η ψ̌η μ’
λύεται άμον το χ̌ι͜όνι [γιαρ]
Και περισ̌άν’ εποίκες α’
το καρδόπον τ’ εμόν -ι [γιαρ/νέι]

Καθάν ημέρα ντο δι͜αβαίν’
το τέρτ’ ’ίνεται πόνος [γιαρ]
Όντες ’κ’ ελέπω εγώ τ’ αρνί μ’
η μέρα ’ίνεται χρόνος [γιαρ/νέι]

♫

Απάν’ σα ξημερώματα
έρχουμ’ σο [πουλί μ’, πουλί μ’] παραθύρι σ’ [γιαρ]
Θα παίζω και θα τραωδώ
πουλί μ’/γιαβρί μ’ για το χατίρι σ’ [γιαρ]

[Συνεχίζεται στο επόμενο]