Η ξενιτεία έχ̌’ καημόν

Η ξενιτεία έχ̌’ καημόν,
σον θάνατον λυπάσαι
Τ’ έναν ευτάει σε περισ̌άν’,
τ’ άλλο, ας σον κόσμον χάν’ σε

Ν’ αηλί εμέναν τον καρίπ’,
μάνα μ’, τον μαναχόν -ι
Απάν’ σον κόσμον έρημος
και -ν- άμον ορφανόν -ι

Αροθυμία τρώει την ψ̌η μ’,
τρώει με κι αναστενάζω
Ση μαναχ̌ίαν, άχαρον,
εγώ πώς να βαστάζω;

Αροθυμία -ν- έφαεν
τη καρδι͜άς ι-μ’ τ’ ημ’σόν -ι
Μακρά - μακρά ντο στέκομε,
εμέν θα θανατώνει!