Βαΐων

Εσύ εμέναν έλεες
«καν’νάν ’κι καλατσ̌εύω»
Με τ’ ομματόπα μ’ είδα σε
τον Θεό σ’ ’κ’ ινανεύω

Και Βαΐων, ξαν, Βαΐων
σο άνθεν το χωρίον
Σ’ όνομα σ’, όνομαν εύρα
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Αφού εμέν ’κι εγάπανες,
αφού εμέν ’κ’ εθέλ’νες
αφκά σον πολυέλαιον
μετ’ εμέν ντό επέγ’νες;

Των Βαΐων, ξαν, Βαΐων
σο άνθεν το χωρίον
Σ’ όνομα σ’, όνομαν εύρα
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Ρίζα μ’, ατέ η μάνα σου
μετ’ ατό το ινάτ’ν ατ’ς
το κουσμι͜ατόπο¹ σ’ έκοψεν
και με το ταπιέτ’ν ατ’ς

Των Βαΐων, ξαν, Βαΐων
σο άνθεν το χωρίον
Σ’ όνομα σ’, όνομαν εύρα
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον