Όντες πίνω/Το τσιγάρον

Όντες πίνω και το ρακίν
μεθώ κι ευτάω κέφι͜α
Το κλάψιμον και η χαρά,
τα δύο είν’ αδέλφι͜α

Ήλε μ’, όθεν πας βασιλεύ’ς
έπαρ’ κι εμέν τον ξένον
Εκεί εμέν πα αναμέν’
καρδόπον πονεμένον

Εμέν κατηγορούνε με
τα νύχτας ντο γυρίζω
Σεβντάν έχω σο καρδόπο μ’
και πώς θα/να ταγιανίζω;

♫

Το τσιγάρον ντο κρατώ
για τ’ εσέναν θάφτ’ ατο
Η σεβντά μ’ πολλά τρανόν
’κ’ έχ’ α’ τίναν γράφτ’ ατο

Ρίζα μ’, τ’ εσόν η σεβντά
ση καρδι͜ά μ’ απέσ’ χαρά
Χωρίς εσέν ’κ’ επορώ
έναν ημέραν να ζω