Το πατρικόν τ’ οσπίτ’ν εμουν

Το πατρικόν τ’ οσπίτ’ν εμουν
όνταν ελέπ’ ατ’ κλαίγω
Ματών’ τη καρδι͜άς η γερὰ
που έν’ κλειστόν και λέγω

Πόσα πίκρας εσύρ’νανε
η μάνα μ’ και ο κύρη μ’
Άμαν ο Χάρον ο κακόν
’κ’ εποίκεν το χατίρι μ’

Επέρεν ατ’ς από σουμά μ’,
σον ουρανόν, σα άστρα
Ατώρα επέμ’να μαναχός
και κείμαι εγώ σα κάστρα

Και η φωτογραφία τουν
τερεί με απέσ’ σ’ ομμάτι͜α
Κλίσκουμαι εγώ φιλώ -γ- ατο
και ’ίνουμαι κομμάτι͜α