Παράδες μη μαζεύ’ς

Σ’ αβούτ’ τον κόσμον που ’κ’ εξέρ’
να ευχαριστά την ψ̌ην ατ’
ας πάει ρούζ’ και φουρκίεται
κι ας εμπαίν’ σο ταφίν ατ’

Παράδες μη μαζεύ’ς,
μαζί σ’ τιδέν ’κι παίρτς
Τα μουχαπέτι͜α, τη χαράν,
εκείνα ν’ αραεύ’ς

Νασάν ατόν π’ εγλέντεσεν
και τη ζωήν εχάρεν
Εγάπεσεν κι εγαπέθεν,
μετ’ ανθρώπ’ς εταράεν

Παράδες μη μαζεύ’ς,
μαζί σ’ τιδέν ’κι παίρτς
Τα μουχαπέτι͜α, τη χαράν,
εκείνα ν’ αραεύ’ς

Παράδες που ’κ’ εξέρ’ να τρώ͜ει
κι ο νους ατ’ έν’ σα πλούτη,
θα θάφ’νε ατον-ε μετ’ ατά,
θα λέγ’ν’ ατον «τσιφούτη»

Παράδες μη μαζεύ’ς,
μαζί σ’ τιδέν ’κι παίρτς
Τα μουχαπέτι͜α, τη χαράν,
εκείνα ν’ αραεύ’ς