Καλώς έρθετεν αδέλφι͜α

Ας σ’ εγεννέθαν πρόσφυγες
σα ξένα πόρτας ζούνε
Τα κύματα τη θάλασσας
για τ’ εσέν ερωτούνε

Ελλάδα ’κι ανασπάλλκεσαι
και ’κι αποθάντς καμίαν
Πάντα σα ψ̌όπα μουν θα ζεις
άμον την Παναγίαν

Τα χ̌ελιδόνια σ’ έρχουνταν,
πατρίδα μ’, ση φωλέα σ’
Έρθεν ο Πόντιον ο γιο σ’
άμον τον Οδυσσέα σ’

Κρά’, Ελλάδα μ’, τα παιδία σ’
ατά κλώσκουνταν οπίσ’
Μοίρασον την ευτυχία σ’
δίκαια αβού την γη σ’

Εγομώθαν τα παζάρι͜α
ασημένια σαμαβάρι͜α
κι εκειαπέσ’ είν’ τα μουράτι͜α
τ’ ατεινέτερα τα δάκρυ͜α
Είπα ας πάω ελέπω μίαν,
είχα την αροθυμίαν
Να ελέπω ντό πουλούνε
πώς πορεύκουνταν και ζούνε

Δύο έμορφα κορτσόπα
εκαλάτσ̌εψα και είδα
Κόκκινα άμον τα μήλα
με παράπονον σα χ̌είλι͜α
-Ποίον τ’ όνομα σ’, κορτσόπον;
Έχ̌’ ατό πα νοστιμάδαν;
-Εμέν λέγ’νε με Πατρίδα,
την πατσή μ’ λέγ’νε Ελλάδα

Πολλά χρόνι͜α εδέβανε
με τ’ όρωμαν σα ψ̌ήα
[Και -ν-] Αδέλφι͜α καλώς έρθετεν
εσείς ας σην Ρουσία

Καλώς ορίσετε, αδέλφι͜α
ας σα κρύα κι ας σα χ̌ι͜όνι͜α
Καλώς έρθετεν αδέλφι͜α
ας ση Καυκασί’ τα μέρι͜α