Κλάψο με, μάνα

Κλάψον με, μάνα, κλάψον με,
[και/βάι!] κλάψον με κι εσύ, θεία
Κλάψτεν εμέν τον άτυχον,
[και/βάι!] την γαρή μ’, τα παιδία μ’

♫

Για να σπουδάζω, μανίτσα μ’,
πολλά ετυρα̤ννίγα
Ε! μάνα, εσύ ’κ’ εχάρες με,
το χώμαν ετυλίγα

’Κ’ είχα την τύχην, μανίτσα μ’,
εγώ για να εζήν’να
Γραμμένον έτον, μανίτσα μ’,
τ’ οσπίτι μ’ να εβζήνα

♫

Ποίσον, μανίτσα μ’, ήντα̤ν θέλτς
[και/βάι!] ατό τ’ εμόν το βίον
Ενθύμιον μόνον να έ͜εις,
[και/βάι!] μανίτσα μ’, το πτυχίο μ’

♫

Κλάψο με, μάνα, κλάψο με
κλάψον και τη σπουδή μ’
Θεέ μ’, γιατί να μ’ εζήν’νεν
το έναν το παιδί μ’;

Για να σπουδά͜εις με, μανίτσα μ’,
εποίκες τρανόν αγώναν
Μάνα, εσύ ’κ’ εχάρες με
χ̌αίρεται με το χώμαν

♫

Μάνα, όντες κρούγω εγώ σο νου σ’
[και -ν-/βάι] η γαρή μ’, τα παιδία μ’
Έπαρ’ τη στράταν, μανίτσα μ’,
[βάι!] και -ν- έλα σα ταφία