Εγώ την νύχταν αγαπώ

Εγώ την νύχταν αγαπώ
τον φέγγον να λελεύω
κι όντες εβγαίν’ σον ουρανόν
τ’ αρνόπο μ’ αναμένω

Ας σ’ άστρα άλλο άσπρον
πολλά έν’ φωταγμένον
Ο ήλεν ’κ’ είδεν τ’ αρνόπο μ’
έν’ φεγγαρολουσμένον

Φώταξον, φέγγο μ’, φώταξον
άλλο πολλά ας σ’ άστρα
Ας ελέπω τ’ αρνόπο μου
θα / ντο έρ’ται ας ση στράταν

Νε άστρε μ’, νε άστρε μ’
νε άστρε μ’, νε φεγγάρι μ’
Απόψ’ είδ’ ατεν σ’ όρωμα μ’
έτον το μαξιλάρι μ’

Φώταξον, φέγγο μ’, φώταξον
τ’ αρνόπο μ’ γιάμ’ αγρείται
Η ψ̌η αθε ολίγον έν’,
φοούμαι γιάμ’ τελείται

Νε άστρε μ’, νε άστρε μ’
νε άστρε μ’, νε φεγγάρι μ’
Απόψ’ είδ’ ατεν σ’ όρωμα μ’
έτον το μαξιλάρι μ’

Χάραξεν η ανατολή,
ο φέγγον επιδέβεν
και τ’ αρνόπο μ’ σ’ εγκαλιόπο μ’
εκοιμέθεν κι επέμ’νεν

Ας σ’ άστρα άλλο άσπρον
πολλά έν’ φωταγμένον
Ο ήλεν ’κ’ είδεν τ’ αρνόπο μ’
έν’ φεγγαρολουσμένον