Έλα, γιαβρί μ’/Τη ψ̌ης ι-μ’ τα παράπονα/Αν αποθάνω αρνόπο μ’

Έλα, γιαβρί μ’, ας σα μακρά
έλα ας σην ξενιτείαν
Έλα, αναμέν’ -τ- σε έναν ψ̌ην,
πονεμένον καρδίαν

Εσέν όντες έχω σο νου μ’
τα νύχτας ’κι τελείνταν
Η ώρα χρόνος γίνεται
τα δά̤κρυ͜α μ’ ’κι κανείνταν

♫

Τη ψ̌ης ι-μ’ τα παράπονα
σε καν’νάν ’κι θα λέω
Μανάχος θα νουνίζ’ ατα,
θα κάθουμαι και κλαίω

Κορίτσ’ εγώ εγάπανα
γι’ ατέν την ψ̌η μ’ εδίν’να
Κι όντες έτον σ’ εγκαλόπο μ’
τα παλαλά ντ’ εποίν’να!

♫

[Και -ν-] Αν αποθάνω, αρνόπο μ’,
[και] θάψον με με το φέγγον
[Και] ’Μάραντα και τραντάφυλλα
[και] σο κιφαλόπο μ’ θέκον

[Και -ν-] Αν αποθάνω σο ταφί μ’
[και -ν-] έλα το χρόνον μίαν
[Και -ν-] Έναν κερόπον άψον με
ποίσον με συντροφίαν