Ίσον άμον νεμέαν

Το πόι -ν- ατ’ς απ’ αδά κι απάν’,
ίσον άμον νεμέαν
Τ’ οφρύδι͜α τ’ς παίρ’νε τον Πασ̌άν,
τ’ ομμάτι͜α τ’ς βασιλέαν

Μη κλαις, αρνί μ’, μη κλαις, πουλί μ’,
χαλάουνταν τ’ ομμάτι͜α σ’!
Γράμμαν γράψον και στείλον με,
μελάν’ ποίσον τα δάκρυ͜α σ’
Γράψον γραμμόπον, στείλον με,
μελάν’ ποίσον τα δάκρυ͜α σ’

Εχάσα και τ’ εμόν τ’ ανθρώπ’ς,
καν’νάν σον κόσμον ’κ’ έχω
Τα δάκρυ͜α μ’ ’κχ̌ύουν σ’ άψιμον
και τ’ αποκάμι͜α βρέχω

Ανάθεμα την τυχή μο(υ),
ανάθεμα τ’ ιχπάρι μ’!
Γραμμένον έτον σο κατσί μ’
να έρ’τον σο κιφάλι μ’!