Κλαίν’ τ’ αστέρι͜α

Κλαίν’ σον ουρανόν τ’ αστέρι͜α
κι όλια εκρύφτανε
Έναν καρδι͜άν ματωμένον
όταν είδανε
Και ’κ’ επόρεσαν να στέκ’νε
κάτ’ να λέγ’νε με
Έκ’σα ας σα χ̌είλια σ’ λόγια
κι εμέν καίγ’νε με

Το ξημερώμαν ο ήλιον
ξάι ’κι θα εβγαίν’
Είδε τ’ εσά τ’ ομματόπα
την καρδι͜ά μ’ να καίν’
Έναν ψ̌ην που για τ’ ατέναν
έσ’νε η χαρά
έκοψες με τα μαχ̌αίρια
π’ έσαν δίκοπα