Ο θάνατον τη παιδί’ μ’

Βάλον τα μαύρα σ’, ουρανέ
Ήλε μ’, κρύφτ’ ση σκοτίαν
Ας σο εχάσα το παιδί μ’
άλλο ’κ’ έχω καρδίαν

Θάλασσα, σ’κώσον κύματα
έφτα μέτρα σο πόι
Άμον τ’ εμόν το παλληκάρ’
το χώμαν πώς θα τρώει;

Γαμπρόν με τ’ άσπρον το τσ̌ιτσ̌έκ’
να έλεπα ’το εθέλ’να
Το δικαιούμαι την χαράν
άμον κύρτς να επαίρ’να

Τίναν εγώ επείραξα,
τίναν κακόν εποίκα;
Με τη παιδί’ μ’ το θάνατον
ας σον Θεόν ευρήκ’ α’