Η κόρ’ εδέκεν το νερόν

Η κόρ’ εδέκεν το νερόν
απάν’ καικά σ’ αμπέλι͜α
’Ποίκεν τα μήλα κόκκινα
τα σταφύλια άμον μέλι͜α

Βαΐων, ξαν Βαΐων,
εγώ πώς θ’ αποθάνω;
Χ̌ιλέμορφα, παντέμορφα
ας σον κόσμον θα χάνω
Χ̌ιλέμορφα, παντέμορφα
ας σο γιάνι μ’ θα χάνω

Ση μαχαλάς ι-σ’ τα στράτας,
πουλόπο μ’, πάντα στέκω
Έβγα οξ̌ουκά σ’ εξώπορτον
εσέναν ας ελέπω

Και μα την Παναΐαν
λέγω την αληθείαν
Τσ̌αχπούν’ εξέγκαν τ’ όνομα μ’
σ’ εσόν τη γειτονίαν

Ο ήλο̤ν παίρ’ σον πρόσωπο σ’
και φωτάζ’ το καρδόπο σ’
Κανείς ’κι κουίζ’ τ’ όνομα σ’
ν’ ακούω το λαλόπο σ’

Και μα την Παναΐαν
λέγω την αληθείαν
Τσ̌αχπούν’ εξέγκαν τ’ όνομα μ’
σ’ εσόν τη γειτονίαν