Το φίλεμα σ’ έν’ γιατρικόν

Πουλόπο μ’, ντό εποίκες με
κι όλον εσέν νουνίζω;
Άμον τα ξύλα σ’ άψιμον
καίγουμαι και βρουλίζω

[Ωχ!] Και μα την Παναΐαν,
ψ̌η μ’, λέγω την αληθείαν!
Το σεβνταλίν το τέρεμα σ’
έκαψεν την καρδία μ’

Εποίκες με έναν περισ̌άν’
τα στράτας να ωρι͜άζω
Όντες δηβαίντς ελέπω σε,
κλαίγω κι αναστενάζω

[Ωχ!] Και μα την Παναΐαν,
ψ̌η μ’, λέγω την αληθείαν!
«Τσ̌απκούν» εξέγκαν τ’ όνομα μ’
άι! σην Καλαμαρίαν

Πουλί μ’, η εμορφάδα σου
εμέν θα παλαλώνει
Το φίλεμα σ’ έν’ γιατρικόν
εμέν ντο θα λαρώνει

[Ωχ!] Και μα την Παναΐαν,
λέγω την αληθείαν!
Ελέπ’νε σε τ’ ομματόπα μ’
και καίγεται η καρδία μ’