Ο πρόσωπο σ’ τριαντάφυλλον

Λελεύω σε, μικρόν αρνί μ’,
τα ξανθά τα μαλλία σ’
Όπως έτον ο πρόσωπο σ’
να έτον κι η καρδία σ’

Ο πρόσωπο σ’ τραντάφυλλον,
τ’ ομμάτι͜α τσ̌αρτιλίζ’νε
Εμέν όντες τερούνε με,
την καρδι͜ά μ’ τυραννίζ’νε

Καίγουμαι και βρουλίζω εγώ,
άλλο ’κι ταγιανίζω
Κάθαν ημέραν για τ’ εσέν
τ’ ομματόπα μ’ κλαινίζω

Εσύ ντ’ άγνον καρδίαν έ͜εις!
έν’ άμον το λιθάρι
Γιατί ολίγον ’κι αγαπάς
εμέν το παλληκάρι;