Η εγάπ’ παλαλώνει

Το φίλεμα σ’ αγίασμαν,
η ψ̌η σ’ κρύον νερόν -ι
Μανάχον τ’ εγκαλιόπο σ’
έν’ το ραχάτ’ τ’ εμόν -ι

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’, τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Με τ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Η σεβντά μουν έν’ κατενόν,
άσπρον άμον το χ̌ι͜όνι
Ο εις τον άλλον ’κι χορτάζ’,
η εγάπ’ παλαλώνει

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’, τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Με τ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Πολλά μακρά ευρίουμες,
πάντα κοιμούμες χώρι͜α
Έχ’ ατα άμον φυλαχτόν
σο νου μ’ τ’ εσά τα λόγι͜α

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’, τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Με τ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Τέσσερα ομμάτι͜α θλίφκουνταν,
καρδι͜άς δύο ματούνταν
Θέλημαν έν’ από Θεού
ατά ξαν θ’ ανταμούνταν

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’, τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Με τ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω