Εις μνήμη του Γιάννη Παπαδόπουλου

Ε! Γιάννε μ’ Παπαδόπουλε,
ρωμαίικον παλληκάρι
Χάρονταν ’κ’ εφοέθες, ψ̌η μ’,
έσ’νε άμον λιθάριν!

Γιάννε, εσύ κι αν έφυες,
ολόερα μουν είσαι
Απέσ’ σου Πόντου το αλών’,
συ, βασιλέας κείσαι

Όλιον ο κόσμον έξερεν
τ’ έργατα σ’, τα δουλείας σ’
Για τον μιλέτι σ’, νε Γιάννε μ’,
εδίν’νες την καρδία σ’

Γιάννε, εσύ κι αν έφυες,
ολόερα μουν είσαι
Απέσ’ σου Πόντου το αλών’,
συ, βασιλέας κείσαι

Οπίσ’ εφέκες ορφανά
του Πόντου τα παιδία
Όπου κι αν πάνε, νε Γιάννε μ’,
’σέν έχ’νε σην καρδίαν

Γιάννε, εσύ κι αν έφυες,
ολόερα μουν είσαι
Απέσ’ σου Πόντου το αλών’,
συ, βασιλέας κείσαι

Έι! μαύρε Γιάννε μ’!
Εζέλεψε σε -ν- ο Χάροντας,
σον Άδ’ εσέν επήεν
Τ’ εμέτερον και το μιλέτ’
ση βρούλαν ετυλίεν