Αγιά Σοφιά τ’ εμέτερον

Αγιά Σοφιά τ’ εμέτερον,
στουλάρ’ σην Τραπεζούνταν
Εκεί αγγέλ’ με τοι Ρωμαίοις
ωρι͜άζ’νε, ’κι κοιμούνταν

Αναμέν’νε τοι Τραντέλλενους,
Ρωμαίικα παλληκάρι͜α
να σ̌κίζ’νε ραχ̌ία, θάλασσας
να φέρ’νε τ’ ανοιγάρι͜α

Σα κάστρα απάν’ των Κομνηνών
να κρού’νε τα καμπάνας
Ρωμαίοι, αγγέλ’ όλ’ χαρεμέν’
ν’ αφτύν’νε τα λαμπάδας

Ο ουρανόν να μαρμαρίζ’
ση μαυροΤραπεζούνταν
κι η θάλασσα να γαλενίζ’,
τα λίβι͜α όλι͜α να σ’κούνταν

Ο ήλιον άφτ’ το αγιοκέρ’,
ο φέγγον τα καντήλας
Η Ρωμανία ξαν ανθίζ’,
’κ’ εχάθαν τα ελπίδας

Τα δάκρα̤ ντο εκχ̌ύανε,
ευχάντας λιτανεία
να λειτουργά και να φωτάζ’
πάντα η Αγια-Σοφία

Τα κεμεντζ̌έδες ν’ αρχινούν
γλυκέα μελωδίας
Συντάραγα με τοι δεσπότ’ς
ποπάδες, ψαλμωδίας

Σ’ Αγια-Σοφιάς τ’ αυλόπορτον,
Χριστέ μ’, ποίσον το θάμαν
Κλωστοί, Ρωμαίοι, ούλ’ τ’ εμετέρ’
να ευτάν’ τη ψ̌ης το τάμαν