Περισ̌άντς

Περισ̌άν’, ε! περισ̌άν’,
λάσ̌κεσαι σα καφενεία
Τ’ αχούλι σ’ έν’ σο ρακίν
και ’κ’ ευτάς έναν δουλείαν

Περισ̌άν’, ε! περισ̌άν’,
πάντα ψαλαφάς παράν
Το τσιμίδι σ’ ξάι ’κι κόφτ’,
το κιφάλι σ’ έν’ καρσάν’

Περισ̌άν’, ε! περισ̌άν’,
τα μωρόπα σ’ ’κι νουνί͜εις
Πάντα είναι νηστικά,
σοκακόσ̌κυλον γυρί͜εις
Πάντα είναι νηστικά,
άμον αλεπός γυρί͜εις

Περισ̌άν’, ε! περισ̌άν’,
μ’ εθαρρείς ’κι θα γεράς!
Πάντα ’κι θα είσαι νέος
ήντι͜αν θέλτς για να ευτάς

Περισ̌άν’, ε! περισ̌άν’,
το σεΐρι σ’ ’κι τερείς
Ερρούξες και να σ’κούσαι
σα ποδάρι͜α ’κ’ επορείς

Περισ̌άν’, ντό θα κερδί͜εις
με τα παλαλά ντ’ ευτάς;
Το ψ̌όπο σ’ ’κι θα κομπώντς,
κάποτε συ θ’ αποθάντς