Η στράτα μ’ έν’ κομμένον

Αν κάποτε ελέπ’ς με σ’ όρωμα σ’
[και γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
με πρόσωπο θλιγμένον
[Μα την Παναΐαν λέγω!]
Εγροίκα ’κι θα έρχουμαι,
[και γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
η στράτα μ’ έν’ κομμένον
[Μα την Παναΐαν λέγω!]

Κόρη, όντες θ’ αναλλά͜εις
[και γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
και κείσαι και κοιμάσαι
[Μα την Παναΐαν λέγω!]
Την μετάνοι͜α σ’ όνταν ευτάς
[και γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
εμέναν να θυμάσαι
[Μα την Παναΐαν λέγω!]

Αν ελέπ’ς με σο όρωμα σ’,
[και γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
πουλί μ’ / γιαβρί μ’, σαβανωμένον
[Μα την Παναΐαν λέγω!]
Εγροίκα ντο επέθανα
[και γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
με καρδίαν καμένον
[Μα την Παναΐαν λέγω!]
με καρδίαν καμένον
[Είπα, μα την Παναΐαν!]

Αν τύχει και κλαίει τ’ αρνόπο μ’
[και γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
εμέναν αραεύει
[Μα την Παναΐαν λέγω!]
Δειξίστε͜ ατο το ταφόπο μ’,
[και γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
βαθέα ας αχταλεύει
[Μα την Παναΐαν λέγω!]