Ο κόσμος όλ’ κουρφίζ’νε με

Άνοιξον το παράθυρο σ’
ας ’μπαίν’ απέσ’ αγ̆έρα
Φογούμαι ’κι θα ελέπω σε
και πώς δι͜αβαίν’ η μέρα;

Αφκά σο παραθύρι σ’
τρώγω, γιαβρί μ’ / πουλί μ’, τον κρύον
Άνοιξον κι έπαρ’ με -ν- απέσ’,
εγένουμ’νε θερίον

Καμίαν ατόσον ’κ’ έμευα
κακότυχος να είμαι
Ο κόσμον όλ’ κουρφίζ’νε με,
για τ’ εσέν τιδέν ’κ’ είμαι

Απ’ εσέν ’κ’ ενεμένα το,
πουλόπο μ’, να κομπώντς με
Το σεΐρι μ’ τερείς, πουλί μ’,
και θέλτς να παλαλώντς με